Είδαμε την παράσταση «Η Αλίκη είχε αρχίσει να βαριέται έτσι που καθόταν στο χορτάρι» και σας μεταφέρουμε εντυπώσεις.
Είχα πραγματικά καθυστερήσει. Έτρεχα στα στενά του Ψυρρή και τα ‘βαζα με τον εαυτό μου που δεν ήταν στο θέατρο τουλάχιστον ένα τέταρτο πριν. Η ώρα κόντευε τρεις και εγώ προλάβαινα οριακά το πρώτο κουδούνι.
Έφτασα στην οδό Τουρναβίτου 9 και έσπρωξα την βαριά μεταλλική πόρτα. Η παράσταση είχε ήδη αρχίσει. Μας πως είναι δυνατόν; Δεν έχω συναντήσει μέχρι σήμερα θέατρο χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση. Ζήτησα το εισιτήριό μου χαμηλόφωνα και ξεκίνησα να ψάχνω ένα μέρος να καθίσω. Απέναντί μου, η Αλίκη ξαπλωμένη σε κάτι μαύρες σκάλες χάζευε τριγύρω και βαριόταν. Γύρω της είχε μαζευτεί ένα τσούρμο παιδάκια από το κοινό, που την κοιτούσαν και την πείραζαν.
Για λίγη ώρα δεν γινόταν τίποτα απολύτως, ώσπου εμφανίστηκε ένας λαγός… Η Αλίκη άρχισε να τον κυνηγά και όλοι οι θεατές μεταφερθήκαμε σε έναν μεγαλύτερο, πιο φωτεινό και σαφώς πιο αναπαυτικό χώρο.
Η παράσταση ξεκίνησε και η λίγο έως πολύ γνωστή ιστορία του Lewis Carroll άρχισε να εκτυλίσσεται. Ωστόσο, δεν υπήρχε τίποτε το αναμενόμενο ή συνηθισμένο. Τρεις μόνο ηθοποιοί, με αλλαγές κοστουμιών επί σκηνής, ζωντανή μουσική, λιτά αλλά απόλυτα λειτουργικά σκηνικά, οπτικά εφέ και κούκλες κατόρθωναν να σε μαγέψουν και να σε παρασύρουν. Οι γρήγοροι και έξυπνοι διάλογοι έδιναν συχνά τροφή για σκέψη, ενώ οι κωμικές σκηνές προκαλούσαν στο κοινό αυθόρμητα χαχανιτά. Κορυφαία εξ αυτών εκείνη με την γεροχελώνα που πραγματικά έκανε μικρούς και μεγάλους να κρατούν την κοιλιά τους από τα γέλια!
Θα ήθελα να συνεχίσω αλλά φοβάμαι πως έχω ήδη προδώσει πολλά! Εάν είστε οπαδοί του προχωρημένου θεάτρου, μην την χάσετε! Την προτείνω ανεπιφύλακτα σε παιδιά των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού αλλά και του Γυμνασίου, ενώ αν την επιλέξετε να είστε σίγουροι πως θα την χαρείτε και εσείς!
Διαβάστε λεπτομέρειες για την παράσταση εδώ>