Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας

Μήπως τα παιδάκι σας δεν χαζεύει απλώς;

*Με την συνεργασία του Αναπτυξιακού Εργοθεραπευτή, Στέλιου Μαντούδη.

Από μικρό που ήταν δεν μπορούσατε να το κάνετε καλά! Συνεχώς έτρεχε, σκαρφάλωνε, μιλούσε… Το βάζατε να κάτσει και αμέσως σηκωνόταν, το γυρίζατε στην καρέκλα και, για όση ώρα έμενε, κουνούσε χέρια και πόδια, ενώ δεν σταματούσε να μιλάει. Τώρα, όμως, που πήγε στο σχολείο η κατάσταση χειροτέρεψε. Δεν φτάνει που δεν «παίρνει» από γράμματα, όταν του μιλάει η δασκάλα προσποιείται πως δεν ακούει, διατείνεται πως η εργασία του είναι λάθος γιατί δεν είχε γράψει σωστά το θέμα και σκαρφίζεται ένα σωρό δικαιολογίες για να μην ολοκληρώσει τις σχολικές του δραστηριότητες («Έχασα την κασετίνα μου», «Ξέχασα το μπλοκ ζωγραφικής κτλ.). Έχετε απηυδήσει!

Πριν βιαστείτε, όμως, να κατηγορήσετε το παιδί για τεμπελιά ή για το ότι έχει ως μοναδικό σκοπό το παιχνίδι, απαντήστε και σε μερικές ακόμα ερωτήσεις:

• Μήπως αποσπάται εύκολα από τις δραστηριότητες του εξαιτίας θορύβων ή πραγμάτων που συμβαίνουν στο περιβάλλον του;
• Μήπως δυσκολεύεται να παραμείνει προσηλωμένο σε μία δραστηριότητα;
• Μήπως κοιτάει συχνά γύρω του;
• Μήπως ονειροπολεί;
• Μήπως δεν εστιάζει στον συνομιλητή του την ώρα που εκείνος μιλάει;
• Μήπως δυσκολεύεται να θυμηθεί φωνητικές οδηγίες;
• Μήπως χάνει κι άλλα πράγματα εκτός από τα σχολικά του;
• Μήπως δυσκολεύεται να ξεκινήσει μια νέα δραστηριότητα;
• Μήπως δεν ολοκληρώνει κάτι που έχει αρχίσει χωρίς προηγούμενη υπενθύμιση;
• Μήπως παρερμηνεύει οδηγίες;
• Μήπως δυσκολεύεται να οργανώσει την δουλειά και τα πράγματά του;
• Μήπως δεν δίνει σημασία στις λεπτομέρειες;
• Μήπως ξεχνάει καθημερινές δραστηριότητες;
• 
  

Εάν απαντήσατε θετικά σε αρκετές από τις παραπάνω ερωτήσεις, τότε μάλλον έχει έρθει η ώρα να κλείσετε στο παιδάκι σας ένα ραντεβού με έναν παιδίατρο-αναπτυξιολόγο. Υπάρχει πιθανότητα να πάσχει από Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, μία διαταραχή που, ενώ εκδηλώνεται ακόμα και πριν τον 4^ο χρόνο ζωής του παιδιού, πολλές φορές δεν γίνεται αντιληπτή πριν την έναρξη της σχολικής ζωής.

Σπεύστε στον γιατρό για την διάγνωση, η οποία όσο πιο γρήγορα γίνει τόσο αυξάνει τις πιθανότητες για πιο άμεση αντιμετώπιση ή καλύτερη μελλοντική πορεία του παιδιού. Ο γιατρός παράλληλα με την θεραπεία θα σας παράσχει και τις απαραίτητες οδηγίες για να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο. Ενδεικτικά μόνο αναφέρουμε πως είναι σημαντικό:

a)Εσείς:

• Να μην έχετε υπερβολικές προσδοκίες, αλλά επιθυμίες ανάλογες των δυνατοτήτων του παιδιού.
• Να ακολουθείτε μια συγκεκριμένη οικογενειακή ρουτίνα και να θεσπίσετε για το παιδί ένα αυστηρά καθορισμένο πρόγραμμα.
• Να το προτρέψετε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό (στίβο, κολύμβηση κτλ.), για να εκτονώνει την υπερκινητικότητά του.
• Να επαινείται και να ενθαρρύνετε οποιαδήποτε θετική συμπεριφορά.
• Σε περιπτώσεις έντασης, να αποφεύγετε τους συναισθηματισμούς, να κρατάτε σταθερό τον τόνο της φωνής σας και να αποκτάτε τον έλεγχο της κατάστασης.
• Να μην κρατάτε κακία στο παιδί για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οι αντιδράσεις του είναι ανεξάρτητες από την θέλησή του.

b)Η δασκάλα:

• Να γνωρίζει πως το παιδί χρειάζεται ειδική μεταχείριση.
• Να ξέρει πότε να υποχωρεί.
• Να βάζει το παιδί να κάθεται στις πρώτες σειρές, για να μην αποσπάται εύκολα η προσοχή του.
• Να δίνει στο παιδί καθαρές και αναλυτικές οδηγίες.
• Να ενημερώνει συνεχώς τους γονείς για την απόδοση του παιδιού.
• Να προσέχει ιδιαιτέρως την ώρα που τα παιδία μπαίνουν ή βγαίνουν από την τάξη.