Όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να είναι χαρούμενα! Όμως κάποιες φορές καλό είναι να τα αφήνουμε να κλάψουν-όσο κι αν αυτό πονάει.
Ένα από τα πράγματα που θυμάμαι ως παιδί είναι την μαμά μου να μου λέει: «καλά, κλαις για αυτό;» ή «δεν αξίζει να κλαις για κάτι τέτοιο». Έλα, όμως, που εγώ μέσα μου ένιωθα ότι εκείνο που με πονούσε ήταν πολύ σημαντικό και δεν άξιζε να το απαξιώνει έτσι. Ακόμα, θυμάμαι να μου τραγουδά «τι όμορφη που είσαι όταν κλαις» σε μια προσπάθεια να εκβιάσει το γέλιο μου. Τις περισσότερες φορές τα κατάφερνε! Έλα, όμως, που εγώ δεν είχα καταφέρει να εκτονωθώ!
Αργότερα, καθώς τα χρόνια πέρασαν, κατάλαβα κάτι πολύ ουσιώδες: το κλάμα δεν είναι κακό! Κάποιες φορές κλαίμε και κάποιες φορές γελάμε. Κι όσο κι αν μας πονάει να βλέπουμε τα δάκρυα να κυλούν στα παιδικά μαγουλάκια, πρέπει να τους δείξουμε ότι αυτό που κάνουν δεν είναι μεμπτό.
Οπότε, αφήστε το παιδί να κλάψει!
- Δείξτε ότι κατανοείτε τα συναισθήματά του. Το να αφήσεις το παιδί να εξωτερικεύσει την θλίψη του, δεν σημαίνει να μείνεις αδιάφορος. Πλησιάστε το και πείτε του «καταλαβαίνω ότι είσαι στεναχωρημένο» ή, για μεγαλύτερα παιδιά, «ξέρω ότι αυτό πονάει πολύ». Δώστε του να καταλάβει ότι, εάν θέλει να το συζητήσετε είστε εκεί για εκείνο.
- Αναζητήστε σημάδια επούλωσης. Ένα τραύμα πρέπει να επουλώνεται. Οπότε, ακόμα κι αν δεν θέλει να σας μιλήσει, αφήστε του χώρο και επαγρυπνάτε για σημάδια ίασης: ενδιαφέρον για φίλους, γέλιο, όρεξη, επιστροφή στο παιχνίδι κοκ.
- Εάν το τραύμα είναι πολύ βαθύ (θάνατος, διαζύγιο γονιών) και δεν δείχνει να γιατρεύεται, τότε καλό θα ήταν να αναζητήσετε την γνώμη ενός ειδικού.