Κόψτε την πιπίλα σε 5 βήματα
Είναι γνωστό πως η πιπίλα, για εκείνα τα παιδιά που είναι δεκτικά στις τεχνητές θηλές, είναι μια συνήθεια που κόβεται δύσκολα. Εκείνο, όμως, που κανένας δεν τολμά να παραδεχθεί είναι πως σε μεγάλο βαθμό η πιπίλα που γίνεται συνήθεια είναι αποτέλεσμα της αντιμετώπισης των γονιών. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο που τα τελευταία χρόνια έχει ονομαστεί και «δεκανίκι της μαμάς».
Άδικα; Για σκεφτείτε λίγο. Πόσες φορές δεν έχετε δει κάποια μαμά(ή το έχετε κάνει και η ίδια) να τοποθετεί στο στόμα του μικρού της την πιπίλα κάθε φορά που εκείνο κλαίει; Κι όμως, τα μωρά και τα νήπια κλαίνε για πολλούς λόγους και η πιπίλα δεν τους καθησυχάζει όλους. Απλώς δίνει μια ψευδαίσθηση ικανοποίησης ως αποτέλεσμα της μνήμης του θηλασμού.
Είναι τόσο κακή η χρήση της!
Σε καμία περίπτωση η πιπίλα δεν πρέπει να δαιμονοποιείται, ειδικά εάν εισαχθεί μετά την εγκαθίδρυση του θηλασμού και "κοπεί" σχετικά νωρίς, πριν δηλαδή αρχίσει να προκαλεί προβλήματα στην οδοντοστοιχία και την γνάθο του παιδιού και, κατά συνέπεια, στο σχήμα του προσώπου του, στον τρόπο που αναπνέει κτλ. Άλλωστε είναι ένα απαραίτητο κομμάτι της ανάπτυξης του μικρού σας, ενώ πολλοί παιδίατροι την προτείνουν ως προληπτικό μέτρο του Συνδρόμου Αιφνιδίου Βρεφικού Θανάτου.
Η πιπίλα είναι μια μέθοδος για να καλύπτει το παιδί την ανάγκη του θηλασμού, όταν είναι ήδη ταϊσμένο και απλά ζητά ανακούφιση, και χωρίς αυτήν είναι πολύ πιθανό να ξεκινήσει να πιπιλά το δάχτυλό του. Μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται και που, σε σύγκριση με την πιπίλα, προκαλεί σοβαρότερες στοματογναθικές ανωμαλίες!
Ωστόσο, μέχρι την ηλικία των 2,5 οποιαδήποτε από τις δύο αυτές συνήθειες θα πρέπει να έχει κοπεί. Με τον τρόπο αυτό, τυχόν παραμορφώσεις των δοντιών ή της γνάθου θα προλάβουν να διορθωθούν από μόνες τους με το χρόνο και την ανάπτυξη του παιδιού. Εάν αυτό δεν συμβεί, τότε ίσως οι παραμορφώσεις γίνουν μόνιμες και τότε μπορεί να χρειαστεί η παρέμβαση παιδοντοντιάτρου για να τις επιδιορθώσει.
Τι να κάνω;
- Ξεκινήστε νωρίς. Μην περιμένετε να φτάσει το παιδί 2 ετών για να την σταματήσετε. Αρχίστε ήδη από τους 12 μήνες να περιορίζετε σταδιακά την χρήση της, λέγοντας στο παιδί πως τώρα πια μεγάλωσε. Χρησιμοποιείτε την , αρχικά, μόνο όταν το καμάρι σας θέλει να κοιμηθεί (μεσημέρι και βράδυ) και κατόπιν μόνο στον βραδινό ύπνο. Προσέξτε, ωστόσο, μήπως αντικαθιστά την ανάγκη του για πιπίλα με το δάχτυλο. Εάν ναι, ξαναδώστε του την πιπίλα.
- Εξηγήστε του τι πρόκειται να γίνει. Πείτε, για παράδειγμα, ότι οι νεράιδες θα έρθουν σύντομα για να μαζέψουν τις πιπίλες για να τις δώσουν σε καινούργια μωράκια. Αυτή η εξήγηση είναι κατανοητή στο παιδί ενώ, ταυτόχρονα, του εξάπτει την φαντασία και την ανυπομονησία για αυτό που πρόκειται να γίνει.
- Καθίστε μαζί και γράψτε ένα γράμμα στην νεράιδα (ναι όπως αυτά που γράφετε στον Αϊ Βασίλη) και ρωτήστε το παιδί σας τι θα ήθελε να φέρει η νεράιδα ως αντάλλαγμα. Αγοράστε το δωράκι και αφήστε το να περιμένει μέχρι την μέρα που θα έχετε ορίσει ως την τελευταία.
- Βρείτε έναν ευφάνταστο τρόπο να την αποχαιρετίσετε. Την μέρα που η πιπίλα θα κληθεί να… εκκενώσει το στόμα, είναι αναγκαίο να κάνει μια εντυπωσιακή έξοδο. Μια πολύ καλή ιδέα είναι να την «στείλετε» να βρει την νεράιδα δένοντάς την στο κορδόνι ενός μπαλονιού από ήλιον. Αφήστε την να πάει στα αστέρια (ναι, θα πρέπει να ταξιδέψει κοντά στην ώρα του ύπνου) και γυρίστε σπίτι. Εκεί το δωράκι του μικρού σας θα πρέπει να περιμένει στο κρεβατάκι του. Πω, πω ταχύτητα η νεράιδα!
- Τέλος, θα υπάρξουν στιγμές (για εβδομάδες ή μήνες) που θα ζητάει πίσω την πιπίλα του. Μην απογοητεύεστε! Πάρτε το αγκαλίτσα και πείτε του πόσο καλά τα πάει χωρίς αυτήν και πως έχει αποδείξει πως πια δεν την χρειάζεται αφού έχει μεγαλώσει τόοο…οσο πολύ.
