Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την νέα μου μανία
Πριν μερικά χρόνια, όταν η φίλη μου η Στέλλα ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί και λόγω κάποιων επιπλοκών αναγκάστηκε να περιορίσει τις μετακινήσεις της, πήγαινα σπίτι της τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα. Της έκανα παρέα, συζητούσαμε, οργανώναμε τα πάντα για την άφιξη της μπέμπας και –για να μην τα πολυλογώ- περνούσαμε μαζί τουλάχιστον 5 ώρες ανά επίσκεψη. Έλειπε βλέπετε και ο άντρας της για δουλειά στο εξωτερικό και ήταν μόνη, οπότε δεν ένιωθα να περισσεύω ή να ενοχλώ. Αυτά μέχρι που μια μέρα ανακάλυψε τις ηλεκτρονικές φάρμες.
Η Στέλλα, κορίτσι μεγαλωμένο στο χωριό που δεν άντεχε να βρίσκεται στην Αθήνα και μακριά από κάθε υποψία φύσης, αναζητούσε μια ψευδαίσθηση της αγροτικής ζωής που έκανε πλάι στους γονείς της. Μπήκε, λοιπόν, στο Facebookκαι βρήκε ένα παιχνίδι για να υποκαταστήσει την ανάγκη της. Όλη μέρα όργωνε και θέριζε, αγόραζε κοτέτσια , τρακτέρ, ζώα, μηχανήματα και κάθε τρεις και λόγο πεταγόταν αλαφιασμένη για να δει εάν βγήκαν οι φράουλες και αν της κάηκαν τα βατόμουρα.
Εγώ την κοιτούσα όλο απορία προσπαθώντας να κατανοήσω αυτήν την μανία που τους είχε πιάσει όλους τότε με την συγκεκριμένη εφαρμογή.
«Φτιάξε και εσύ μια φάρμα», μου έλεγε η Στέλλα, «και αν δεν σου αρέσει μπαίνε τουλάχιστον να μου στέλνεις δώρα».
Και μπήκα.
Την κράτησα για δύο περίπου εβδομάδες και αυτό γιατί όλοι μου έλεγαν πως ανεβαίνοντας τα επίπεδα θα «κολλήσω». Αυτό, όμως, δεν έγινε ποτέ! Κατόπιν έμπαινα για να στέλνω δώρα και, τέλος, παράτησα το κτήμα και τα ζώα στην ησυχία τους!
Οι λόγοι που τερμάτισαν τις «αγροτικές» μου δραστηριότητες ήταν πολλοί! Καταρχάς, δεν μου άρεσε που η εφαρμογή ήταν στα αγγλικά. Όχι πως δεν μιλάω την γλώσσα, απλώς μου την έδινε που έπρεπε να την μεταχειρίζομαι ακόμα και για την διασκέδασή μου. Την είχα που την είχα λόγω δουλειάς στο κεφάλι μου όλη μέρα! Έπειτα, δεν μου άρεσαν τα γραφικά. Δεν άντεχα που ακόμα και εικονικά θα έπρεπε να είμαι κοντή με μεγάλο κεφάλι. Τέλος ( η λίστα μου έχει πολλά κατά αλλά θέλω κάποια στιγμή να φτάσω και στο προκείμενο) δεν άντεχα να σπαταλάω τον χρόνο μου περιμένοντας να μου ανατεθεί κάποια δραστηριότητα ή, ακόμα χειρότερα, να κανονίζω το πρόγραμμά μου ανάλογα με το πότε πρέπει να μαζέψω και να φυτέψω τις πατάτες. Μην γελάτε… ξέρετε πόσες φορές άκουσα να μου λένε οι φίλοι μου «12 η ώρα πρέπει να είμαι πίσω για να βγάλω τις ντομάτες μου».
Πριν ένα μήνα, όμως, έπεσα πάνω σε ένα παρόμοιο ηλεκτρονικό παιχνίδι, το BigFarm. Το βρήκα καθώς χάζευα στο internet. Δεν ξέρω τι ακριβώς με τράβηξε και μπήκα, ίσως ήταν προαίσθημα-τι να πω;! Ξεκίνησα για να περάσω την ώρα μου και εν τέλει μου έγινε καθημερινή συνήθεια. Ο λόγος είναι πως ανέτρεπε όλα τα αρνητικά που πριν λίγο περιέγραψα. «Μιλούσε» ελληνικά, οι χαρακτήρες ήταν ανθρώπινοι στην όψη και οι αποστολές που μου ανέθετε ήταν συνεχείς και ανεξάντλητες. Αφήστε που αν δεν δώσεις το mailσου δεν γεμίζει το ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο με ειδοποιήσεις (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε!).
Ο λόγος που σας τα λέω όλα αυτά είναι –όχι για να σταματήσετε τις καθημερινές σας δραστηριότητες και να «κολλήσετε» στην οθόνη του - αλλά για να το δοκιμάσετε την νέα μου «μανία» σε περίπτωση που σας αρέσουν τέτοιου είδους παιχνίδια. Εάν είστε fanή ακόμα κι αν, όπως και εγώ πιο πριν, δεν είστε δώστε του μια ευκαιρία. Πατήστε εδώ και καλή διασκέδαση!