Είδαμε τον Ερωτόκριτο του Ηλία Καρελλά

Μια απολαυστική παιδική παράσταση με την υπογραφή-εγγύηση του Ηλία Καρελλά και την συμμετοχή της εξαιρετικά ταλαντούχας Αρετής Κατιμέ.

Ήταν Κυριακή. Είχα ζητήσει να μου κρατήσουν μία θέση στο θέατρο Κάππα για να παρακολουθήσω την παράσταση «Ερωτόκριτος» που ανεβαίνει φέτος από τον θίασο Ηλία Καρελλά. Όμως, ήμουν ξενυχτισμένη. Νύσταζα και δεν είχα καθόλου όρεξη. Έφτασα στο θέατρο με την χειρότερη των διαθέσεων.

Για να γίνουν ακόμα πιο καταθλιπτικά τα πράγματα, μου έλαχε να βρεθώ δίπλα σε ένα παιδάκι, που προφανώς ήταν άρρωστο, μιας και άφηνε συνεχώς δύσοσμα αέρια. Καθόμουν κατσούφα περιμένοντας να ξεκινήσει η παράσταση, βέβαιη πως δεν θα έβρισκα τίποτα θετικό να γράψω. Βλέπετε την διάθεση δεν είχαν καταφέρει να μου την ξυπνήσουν ούτε οι ευγενικές ταξιθέτριες, ούτε τα άνετα καθίσματα ούτε το γλυκύτατο κοριτσάκι με τα ξανθά κοτσιδάκια που με κοιτούσε διαρκώς και μου χαμογελούσε.

Μετά, όμως, βγήκαν στην σκηνή οι οργανοπαίκτες-ηθοποιοί και η δική μου πια αγαπημένη, Αρετή Κατιμέ. Το κορίτσι με το σαντούρι κατόρθωσε να με εκπλήξει ευχάριστα από τις πρώτες κιόλας νότες του τραγουδιού του. Τι ομορφιά! Τι φωνή! Τι σεμνότητα! Άνοιγε το στόμα της και η μελωδία έβγαινε αβίαστα, όπως λέμε εμείς «καλημέρα» ή «αντίο». Αργότερα μέσα στην παράσταση η φωνή της θα έκανε την καρδιά μου να σπαράζει και η συγκίνησή μου θα μεταφραζόταν με δάκρια στα μάτια μου. Αλλά ας μην προτρέχω…

Μετά τον πρώτο εντυπωσιασμό που μου προκάλεσε το μικρό αηδόνι, βγήκαν στην οθόνη οι πρώτοι στίχοι από το αυθεντικό ποίημα του Βιτζέντζου Κορνάρου. Και εκεί ήταν που λύγισα και αφέθηκα εντελώς:

«Του κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνου,

και του τροχού που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου,

και του καιρού τ’ αλλάμματα που αναπαημό δεν έχου,

μα στο καλό κ’ εις το κακό περιπατούν και τρέχου,

και των αρμάτω οι ταραχές, έχθρητες και τα βάρη,

του Έρωτα η εμπόρεση και της φιλιάς η χάρη,

αυτάνα μ’ εκινήσασι τη σήμερον ημέρα

ν’ αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέρα

σ’ μια κόρη κ’ έναν άγουρο που μπερδευτήκα ομάδι

σε μια φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι».

Απόλαυσα την παράσταση με όλη μου την καρδιά και, να φανταστείτε, πως εγώ είμαι αμετανόητη οπαδός του αντίπαλου δέους του Ερωτόκριτου, της Ερωφίλης (ποιος μισεί τα happy ends; Εγώ!). Οι ταλαντούχοι ηθοποιοί, η μουσική, τα κοστούμια, οι σκιές και οι βιντεοπροβολές με κέρδισαν τόσο που το κουρασμένο σώμα μου δεν ζήτησε στιγμή να αναπαυτεί.

Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα!