Ένα παιδικό βιβλίο που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσουν μικροί και μεγάλοι...
Ο Αλυσοδεμένος Ελέφαντας είναι μία από τις δημοφιλέστερες ιστορίες του Χόρχε Μπουκάι, όπου ο διάσημος αργεντινός ψυχίατρος εξηγεί —για πρώτη φορά στα πολύ μικρά παιδιά— το λόγο για τον οποίο ζούμε όπως ζούμε και τη δυνατότητά μας να αλλάξουμε, φτάνει να το θελήσουμε...
Όπως ο ελέφαντας της ιστορίας, έτσι και όλοι εμείς παραμένουμε υποσυνείδητα δεμένοι με τις ψυχολογικές μας αλυσίδες από την πιο τρυφερή μας ηλικία, τραυματίζοντας την αυτοεκτίμηση και την εμπιστοσύνη προς τον εαυτό μας.
Στη φάση της ανάπτυξης, το συνεχές «ΜΗ» καταλήγει ολέθριο για την ανάγκη μας να ανακαλύψουμε και να εξερευνήσουμε τον παιδικό μας κόσμο, και φράσεις όπως: «Δεν τα κάνουμε αυτά στην οικογένειά μας», «Δεν αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσεις», «Κανείς δεν τα κατάφερε σ’αυτό που πας να κάνεις», καταπνίγουν κάθε δημιουργική διάθεση. Πώς μπορεί κανείς να αντιδράσει;
Σε συνεργασία με τον φίλο του και διάσημο αργεντινό ζωγράφο και εικονογράφο Γκούστι, ο Μπουκάι προσαρμόζει αριστοτεχνικά την ιστορία του δημιουργώντας ένα παιδικό βιβλίο που μπορεί να προβληματίσει, να απελευθερώσει και να συγκινήσει τους πιο ευαίσθητους αναγνώστες: τα παιδιά.
Συγγραφέας: Bucay Jorge
Εκδότης: Opera
Αριθμός Σελίδων: 36
Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
Διαστάσεις: 21χ14
Γλώσσα Γραφής: ελληνικά
Γλώσσα Πρωτοτύπου: Ισπανικά
Έτος Έκδοσης: 2011
Δείτε περισσότερα εδώ>
Ξαναδιαβάζοντας τον «Αλυσοδεμένο Ελέφαντα»
Επιμέλεια κειμένου Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος. www.xidaras.gr
''ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, σου λέω''!!!
Πόσες φορές το ένιωσα , πόσες φορές το είπα στον εαυτό μου. Άλλα… στο τέλος δειλά, αργά, πάντα κάτι κατάφερνα.
Τώρα;;; Γιατί με τρομάζει τόσο; Γιατί έστω και στη σκέψη μόνο το πρώτο πράγμα που μου έρχεται είναι αυτό : ¨ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ¨.
Τι πραγματικά με φοβίζει; Γιατί δεν μπορώ; Γιατί δε θέλω ούτε καν να προσπαθήσω; Γιατί τα παρατάω τόσο εύκολα;
Φοβάμαι την αποτυχία; Ή μήπως την απογοήτευση; Ή δεν ξέρω και γω τι;
Ποιο είναι το δικό μου παλούκι, που με κρατάει αλυσοδεμένη;
ΦΟΒΟΣ, ΚΟΥΡΑΣΗ, ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ, ΘΛΙΨΗ, ΠΟΝΟΣ?
Πως ακριβώς να το ονομάσω; Δε θα το ονομάσω. Πολύ φοβάμαι ότι δε θα καταφέρω και να λυθώ ποτέ.
Ή μήπως δεν θέλω;
Όχι, θέλω. Θέλω να λυθώ.
ΘΕΛΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ;;;
Εεεε, και δε θα σβήσει ποτέ;
Πως θα γίνει να το ξεχασω;
Ίσως έχω την ανάγκη να αγαπηθώ, να νιώσω ότι κάποιος πιστεύει σε μένα για να πορευτώ. Ότι ανήκω κάπου που με θέλουν.
Όπως όταν έμαθα να κάνω ποδήλατο, χωρίς βοηθητικές ρόδες. Φοβόμουν. Φοβόμουν πολύ. Άλλα τότε με βοήθησε ο αδελφός μου και να…. Τώρα ούτε που το σκέφτομαι.
Άλλα είχα πέσει πολλές φορές και είχα χτυπήσει πολύ. Κάθε φορά έλεγα ΟΧΙ δεν ανεβαίνω ξανά. Δε θα κάνω ποτέ ποδήλατο. Και όμως έχω φτάσει στο σημείο να κάνω χωρίς βοηθητικές ρόδες. Πως;
Κάθε φορά ερχόταν ο αδελφός μου και μου έλεγε: «Αύριο πάλι θα προσπαθήσουμε. Είναι μια άλλη μέρα. Και εγώ θα είμαι εκεί. Δίπλα σου.» Και όχι μόνο το πίστευε , αλλά έβλεπα και ότι το εννοούσε.
Ναι, αλλά έχεις καταφέρει τόσα πολλά πράγματα μόνη σου Βασιλεία, γιατί δεν μπορείς και αυτό;
ΔΕΝ ΞΕΡΩ!!! Ίσως κουράστηκα να πολεμάω μόνη μου; Ή κουράστηκα να πιστεύω στους ανθρώπους. Γιατί ότι κι αν έκανα νόμιζα ότι είχα ανθρώπους κοντά μου, και στο τέλος αποδείχτηκε λάθος. Ήμουν μόνη μου!!!
Μήπως να βρω κάποιο λόγο (αφορμή) πάλι; Μπα…. Δεν έχει νόημα. Δε θα πιάσει. Άσκοπη προσπάθεια τώρα που το σκέφτομαι...
Τo κείμενο το υπογράφει και στο χαρτί και στη ζωή η Βασιλεία, στην προσπάθειά της να ερμηνεύσει τον κόσμο και τον εαυτό της, αφού υπήρξε πολλά χρόνια δεμένη πρώτα με ορατές κι έπειτα από αόρατες αλυσίδες...